Καθημερινή, Κυριακή 27.02.05
Oσα χωρούν στην κυριακάτικη συνομιλία μας ακούγονται με ηχητικό φόντο «πειραγμένα» ρεμίξ των Μassive Attack εναλλάξ με την techno σούστα του Πορτοκάλογλου «Τι φταίει, τι φταίει/και η καρδιά μου κλαίει».
Τι χωράει; Oλα και τίποτε. Ολα: αν στρέψουμε το βλέμμα μας στα μίντια, αντικρίζουμε το μέλλον σαν σωρό ερειπίων. Δικαιοσύνη, εκκλησία, εκπαίδευση βυθίζονται στην κρίση, κρίση δομική, διαρκή, χωρίς ορατή διέξοδο. Ενα κράτος-καρτούν ανά ριπάς στο prime time. Ο πολίτης-θεατής παρακολουθεί το θέαμα της ερείπωσης θεσμών και δημόσιων χώρων, αργορουφώντας φρεντοτσίνο, σχεδόν απαθής. Σχεδόν... Διότι σποραδικά ρίγη τον διαπερνούν: ότι παρακολουθεί το θέαμα της δικής του ερείπωσης.
Οι εναλλακτικές του ούτως ειπείν πολιτικού θεάματος είναι το Fame Story –η βύθιση στα αχανή ρηχά του παρόντος. Είναι τα dvd του Taken, η φυγή στο υπερπέραν των υπερευφυών εξωγήινων, με υπερχάπιέντ. Είναι η καταφυγή στα shopping therapy, η εμμανής εμβάπτιση στο εφήμερο εμπόρευμα με τις κάρτες στα κόκκινα.
Ο δημόσιος βίος ορίζεται από εισαγγελείς-δημοσιογράφους, ρασπούτιν αρχιμανδρίτες και πλεϊμπόι πρωτοδίκες. Εδώ ας σταθώ: στους αναδυόμενους ανθρωπότυπους.
Στον τρυφηλό αρχιμανδρίτη με τον λειασμένο λόγο και τη θηλυπρεπή εκφορά, στις υστερικές του κρίσεις, στους ελιγμούς του ανάμεσα σε δικαστήρια, αστικές αποζημιώσεις, αρχιερείς και διαχείριση πιάστρων. (Eμβόλιμο τρακ: Φρανκ Ζάπα - We ’re only in it for the money). Με την ίδια μεθοδολογία, των πιάστρων, ο παραδειγματικός αρχιμανδρίτης διαχειρίζεται ψυχές γραϊδίων. Φοράει Ray Ban.
Στέκομαι στην αστεία μα και απειλητική φάτσα του απόστρατου αστυνομικού, που προμηθεύει ασφάλεια, πληροφορίες, ροζ λεπτομέρειες και οπλικά συστήματα σε υποψήφιους θρονάρχες. Διασταύρωση Λουί ντε Φινές και Ηλία του 16ου; Σχεδόν.
Στέκομαι σε εικόνες δικαστών. Οι σιγουράτζες κουμπούρες της Νομικής δεν αρκούνται στον επίπεδο βίο του δημοσίου λειτουργού. Γουστάρουν πλούσια κι ελεύθερη ζωή. Σκάφη, καζίνα, σπιταρώνες. Σωρεύουν τα συντρίμμια της απληστίας, της απληστίας του φτωχοδιάβολου που δεν τον χωράει ο ρόλος του και το πετσί του.
Στέκομαι στον δημοσιογράφο που εισαγγελεύει. Αλλος είναι αμαθής φουκαράς, παραληρεί στα παράθυρα κραδαίνοτας κασέτες, εκτοξεύοντας αφρούς και λάσπες. Ημιπράκτωρ. (Tρακ: Φρανκ Ζάπα - Freak out). Αλλος είναι ραφινέ υπονομευτής, αρχάγγελος του κοινού νου, Ζορρό του λαουτζίκου, γλείφει και δαγκώνει κατά περίσταση, πνίγει και ξεφωνίζει· τις νύχτες που δεν μάχεται για την αλήθεια, χαριεντίζεται με αοιδούς και λουλουδούδες. Νονός. Τι κήπος...
Στέκομαι στον φέιμους δικηγόρο, τον πρωταγωνιστή των κίτρινων φυλλάδων, υπερασπιστή του πελάτου, μικρολασπολόγο και μεγαλοψεύτη, αγέρωχο οδηγό Καγιέν, διαρκή πρωταγωνιστή στο «Καλημέρα ζωή».
Οι ανθρωπότυποί μας συμφύρονται σε μαγαζιά δημιουργικής κουζίνας, σε μαθήματα γευσιγνωσίας, αγορές σίγουρων έργων τέχνης, ψηλοτάκουνες μπεμπέκες –στη Μεγάλη Φενάκη της πηχτής χυδαιότητας. Μα είναι τόσο οικεία και τόσο ποθητή αυτή η χυδαιότης... Οχι σχεδόν – απολύτως.
Κι απ’ την πλευρά των θεατών βλέπω κι εκεί παραπληρωματικούς ανθρωπότυπους: λάικες αλαλιασμένες απ’ τη στέρηση και την προσδοκία, νεολαουτζίκο λαχταρισμένο για χλιδή και θράσος, μεταπληβείους στεγνωμένους μες στην ανέφικτη επιθυμία για το πολύ, το λαρτζ, το άνετο, το χαλαρό, το αεράτο. Ο φθόνος τρέφει τους χαμένους.
Είναι οι ανθρωπότυποι και άνθρωποι; Μα ναι, αυτό κυρίως. Ο πυρήνας είναι ίδιος για όλους, οι απολήξεις και τα φανερώματα διαφορίζονται. Φροντίζουμε άλλωστε να μη χάσουμε από το βλέμμα μας και τους πάμπολλους «κανονικούς» ανθρώπους –σχεδόν... Αυτούς που τα πάθη τους δεν είναι τόσο εκσεσημασμένα ώστε να καταλήγουν σαν τα ανθρωπο-μικυμάους που δίνουν τον κυρίαρχο τόνο τώρα, την εποχή της κατεδάφισης. Είναι πολλοί μα σιωπηλοί, είναι μετριοπαθείς, μα δεν είναι η ώρα τους τώρα. Εικάζω, θέλω να πιστεύω...
Γιατί; Γιατί ο κλονισμός; η κατεδάφιση; ο σωρός των ερειπίων; Διότι τα οικοδομήματα είναι σαθρά. Επί των ερειπίων πάντα ελπίζεις ότι θα χτιστεί κάτι πιο στέρεο –για όσο... Και διότι η ερείπωση, ακόμη και υπό τους μικυμάους όρους που τελείται, δείχνει πάλι και ξανά την πηγή της: τη διαρκή ανελέητη πάλη για την εξουσία και τον πλούτο. Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο. Τόσο απλό; Σχεδόν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου